Chelsea laat zich gelden tegenover Arsenal, maar het is bij lange na niet genoeg nu Mauricio Pochettino treurt over puntenverlies

LONDEN — Toen Chelsea en Arsenal zich opstelden in de Stamford Bridge, werd een bekend verhaal omgedraaid. Aan de ene kant een groep krachtpatsers en opleggers, grote namen met de fysiek om zich op te dringen aan hun tegenstanders. Aan de overkant van het veld een groep spelers die, ondanks hun technische uitmuntendheid, een aantal centimeters aan reikwijdte leken in te leveren. Onmiddellijk dachten we aan Didier Drogba die frisse middenvelders opzij sloeg. Deze keer was het echter Arsenal dat klaar stond om de pestkop uit te hangen.

Dat zou je denken, tenminste, maar 90 minuten lang leverde deze Chelsea ploeg wat je zou kunnen omschrijven als een proto-Mauricio Pochettino prestatie. Hun energieniveau leek eindeloos, hun ijver opmerkelijk. Bovendien lieten ze zich gelden tegenover Arsenal. Dit voelde minder als een herhaling van eerdere gevechten tussen Noord-Londen en het westen dan die wedstrijden waarin Tottenham, een team gesmeed naar het wervelende beeld van een jonge Pochettino, zich een weg baande door de Gunners.

Het zal Chelsea supporters ook na dit seizoen verbazen hoe ze maar een punt hebben kunnen pakken. De gastheren waren uitzonderlijk en het geluk bij hun beide doelpunten werd volledig overschaduwd door de pech tegen het oude Arsenal aan te lopen vanaf het moment dat Robert Sanchez zijn vrije trap in de richting van Declan Rice schampte. Even was Stamford Bridge verlamd door herinneringen aan Nwankwo Kanu in 1999; als er één team is dat heeft bewezen wedstrijden op het nippertje te kunnen beslissen, dan is het Mikel Arteta wel. Het was al erg genoeg dat de bezoekers wegkwamen met een punt, om er nog twee te claimen zou van hen dieven in de nacht hebben gemaakt.

“Tot 77 minuten, toen we het eerste doelpunt tegen kregen, hadden we het spel onder controle”, zei Pochettino. “We hebben niet te veel kansen weggegeven aan een team als Arsenal, een geweldig team. We zijn teleurgesteld. Ik denk dat we twee punten hebben laten liggen.”

Vanaf het moment dat een slordige pass van Oleksandr Zinchenko in zijn eigen gebied in de tweede minuut naar een Chelsea shirt werd geforceerd, was het duidelijk dat Arsenal niet bij de les was. Misschien was het de doorweekte grasmat die zich vastklampte aan elke pass die niet op kogelsnelheid werd gegeven. Misschien was de selectie op het middenveld een beetje verkeerd, omdat deze wedstrijd minder vraagt om een speler die uit kan barsten om losse ballen op te eisen dan de elegantere, weloverwogen Jorginho. Die dingen kunnen waar zijn, maar het is ook zo dat een ijverig Chelsea Arsenal uit zijn evenwicht bracht.

Ze waren in staat om het tempo van deze wedstrijd te bepalen en het territorium te dicteren. Pochettino’s beslissing om Conor Gallagher hoger te zetten, stelde Chelsea in staat om een aantal passlijnen van de bezoekers te blokkeren. Toen ze in het laatste deel van de wedstrijd kwamen, vonden ze tegenstanders die de strijd wilden aangaan, met name Marc Cucurella, terwijl Martin Odegaard een verkeerd moment koos voor zo’n teleurstellend optreden. De aanvoerder typeerde Arsenal: te laat bij losse ballen, zijn passradar voor de verandering eens scheef. Misschien was dit gewoon een rare wedstrijd voor hem en zijn teamgenoten.

Er was in ieder geval iets vreemds aan de tegendoelpunten. Mykhailo Mudryk schoot een voorzet tegen de uitgestrekte arm van William Saliba, toen Chris Kavanagh naar de monitor van het veld ging, concludeerde hij dat de Arsenal-middenvelder zijn armen in een onnatuurlijke positie had. Op een meter of wat afstand van zijn tegenstander had hij nauwelijks de kans om daar iets aan te doen. Arteta kreeg na het laatste fluitsignaal een bekeuring voor zijn protesten.

“De wet is ook duidelijk in waar de bal moet zijn ten opzichte van de actie. Het is heel dichtbij en het is onmogelijk om te springen zonder je handen op te tillen. Mechanisch is het onmogelijk,” zei hij.

Arsenal voelde zich misschien gekrenkt, maar als Gallagher losse ballen verovert, Moises Caicedo op gelijke hoogte komt met Declan Rice en de strijd op beide flanken de kant van Chelsea opgaat, komen de gastheren in de positie voor gelukstreffers. De indrukwekkende Cole Palmer schoot nog voor het einde van de eerste helft naast, terwijl Raheem Sterling de tegenstribbelende Zinchenko omspeelde en Malo Gusto aanzette om over te schieten.

Het volgende doelpunt zat er aan te komen voor Chelsea … alleen niet op die manier. Mudryk kan dan wel beweren dat zijn coaches hem van tevoren hadden ingelicht over David Raya’s agressieve positionering voor voorzetten, maar zijn laserfocus op de opties die voor hem beschikbaar waren in het strafschopgebied, suggereerde dat dit meer een superschop was dan een moment van schaamteloze genialiteit. Als er al verzachtende omstandigheden waren voor Raya’s potentiële fout bij wat het derde doelpunt had kunnen zijn, dan was het een pass recht op de keeper af naar Palmer. De Arsenal fans scandeerden de naam van Aaron Ramsdale. Arteta lijkt te weten wie zijn nummer één moet worden, maar hij heeft nog wat werk te doen om de boodschap over te brengen.

Uiteindelijk kwam de echt beslissende fout van Sanchez, die de bal rechtstreeks naar Rice speelde, één van de weinige Arsenal-spelers die in de eerste 77 minuten op niveau presteerde. Geef dit Arsenal-team een kans en ze kunnen bergen verzetten.

Rice was er weer als de kippen bij om een vrije trap op te eisen. De bal kwam bij Bukayo Saka, die Cucurella voor de eerste keer vrij speelde. Leandro Trossard, altijd zo indrukwekkend vanaf de bank, schoot bij de achterste paal binnen en Arsenal stond weer op gelijke hoogte. Toch was het nog niet genoeg.

“De manier waarop het team reageerde op het tweede doelpunt is fenomenaal, van de spelers op het veld en de spelers op de bank die dachten hoe ga ik dit spel in godsnaam veranderen”, zei Arteta. “Ik vond dat geweldig. Ik vond het ook erg leuk om de kleedkamer in te gaan en het was er erg rustig, na het 2-2 gelijkspel met Chelsea en het terugkomen van een 2-0 achterstand, omdat ik weet dat ze meer wilden. Dat is het positieve.”

Pochettino zag ook tekenen van een jeugdig team dat nog steeds fouten moet leren. Arteta kan uit ervaring bevestigen dat die er langer zijn dan een manager zou willen. Maar dit team, op zo’n chaotische manier gesmeed, heeft al de uitstraling van een team dat in staat is om de stijl van hun manager in actie te brengen. Als ze dat doen, zijn ze meer dan opgewassen tegen een van de beste teams van Engeland.