Arsenal’s roterende cast van penalty nemers: Waarom de Gunners’ unieke benadering van strafschoppen zijn vruchten afwerpt
Toen Arsenal in het seizoen 2021-22 naar Chelsea reisde, kreeg Bukayo Saka de kans om een nieuw verhaal te vertellen vanaf 12 meter. Negen maanden na de penalty die hij miste tijdens de verloren shootout van Engeland tegen Italië. in de finale van Euro 2020 en de stortvloed van beledigingen die daarop volgde, pakte Saka de bal en stapte weg van het tumult. Gabriel Martinelli gebaart even naar zijn teamgenoot, maar al snel wordt duidelijk dat het Saka wordt vanaf de stip.
Stamford Bridge is geschokt. Saka heeft nog niet eerder een penalty genomen voor Arsenal. Dit is een moment onder hoge druk, een kans in de blessuretijd om een wedstrijd af te maken waarin Arsenal met 3-2 voorstond en die zijn ploeg waarschijnlijk moest winnen om hun hoop op een plaats in de top vier nieuw leven in te blazen. Niemand had verwacht dat Saka zich op zo’n belangrijk moment zou storten, misschien Mikel Arteta nog wel het minst. “Ik dacht dat Gabi (Martinelli) hem zou pakken”, zei de Arsenal-manager. Saka tikte de bal rustig binnen en Arsenal won met 4-2.
Elf strafschoppen later blijven Arteta’s spelers hem verrassen. Vijf verschillende spelers hebben de strafschoppen genomen en hoewel Saka er meer neemt dan de meesten, lijkt de hiërarchie de laatste tijd nog meer vertroebeld. Arsenal heeft dit seizoen een ontzagwekkend aantal strafschoppen toegekend gekregen, vijf van de 23 die in alle Premier League-wedstrijden zijn uitgedeeld, een soort statistisch curiosum dat waarschijnlijk niet blijvend is, zelfs niet voor een team dat zoveel behendige aanvallers heeft die het strafschopgebied in rennen.
Wat waarschijnlijk consistenter is in de toekomst, is de inconsistentie van hun nemer. Saka heeft er twee genomen, evenveel als Martin Odegaard, terwijl Kai Havertz vorige maand de kans kreeg om zijn rekening te openen in de 4-0 overwinning op Bournemouth. Ga verder terug naar de strafschoppen sinds die avond op Stamford Bridge en er is nog meer flux. Gabriels Jesus en Martinelli hebben er allebei ook een op hun naam staan.
Een dergelijke verscheidenheid is niet het geval bij de leeftijdsgenoten van Arsenal. Liverpool heeft sinds het begin van het seizoen 2020-21 21 strafschoppen gehad in de Premier League. Mohamed Salah heeft er 19 genomen. De andere twee penalty’s, genomen door Fabinho, werden genomen toen de Egyptenaar niet in het veld stond. Sinds Erling Haaland in Engeland is, heeft hij er negen gepakt in de Premier League en er twee tegen gekregen, één toen Ilkay Gündogan aan een hattrick bezig was (op klassieke Manchester City-manier smakte hij zijn inzet op de paal). Voordat hij vertrok, was de laatste keer dat Harry Kane geen penalty nam voor Tottenham dat hij zich een weg naar de Etihad probeerde te manoeuvreren.
In veel opzichten is de strafschop de ultieme uitdrukking van de pikorde van een team. Wie raakt de bal het best? Wie leest de man die tegenover hem staat het best? En nog belangrijker, wie vertrouw je het meest als er het meest op het spel staat? Het antwoord bij Arsenal is, zo lijkt het, wie het meeste gevoel heeft.
Mis Morning Footy van CBS Sports Golazo Network niet, nu in podcastvorm! Onze crew brengt je al het nieuws, uitzichten, hoogtepunten en gelach dat je nodig hebt om het mooie spel in elke uithoek van de wereld te volgen, elke maandag-vrijdag, het hele jaar door.
Er is een gevestigde hiërarchie, althans volgens Arteta, maar als de Arsenal-manager uitlegt hoe dat in de praktijk werkt, wordt de sfeer wat collegialer. “Ze hebben me dit seizoen al verrast”, vertelde hij CBS Sports tijdens zijn persconferentie voorafgaand aan de trip naar Stamford Bridge van zaterdag. “Ik weet niet echt wie hem gaat nemen, soms als ik zie (dat er een penalty is) en iemand heeft de bal, twijfel ik nog.”
In de afgelopen jaren, met elke toegekende penalty die onderwerp is van een VAR-herziening die pas wordt afgerond als de saaiheid al lang is ingetreden, hebben tegenstanders het op zich genomen om die tijd te gebruiken om hun tegenstanders te pesten. Voormalig Arsenal keeper Emi Martinez bijvoorbeeld, die zich vaak gedraagt als een man die denkt dat hij de penalty al heeft gered voordat de nemer de bal heeft neergelegd, is een meester in deze duistere kunst voor zowel Aston Villa als Argentinië. Arteta’s spelers zijn niet de enigen die een soort counter psy-ops uitvoeren, maar ze doen het wel erg goed. Halverwege vorig seizoen werd duidelijk dat er geen garanties waren dat de man met de bal in zijn hand een stap terug zou doen als het tijd was om te schieten. Jesus leek in april in het London Stadium de man bij uitstek, maar in plaats daarvan was het Saka die raak schoot (de enige van Arsenal’s laatste 12 strafschoppen in de competitie die geen doelpunt opleverde).
Alles lijkt erop gericht om de tegenstander zo weinig mogelijk informatie te geven om op af te gaan. In de aanloop naar strafschoppen is het gebruikelijk geworden om keepers hun waterflesjes te zien controleren, waar ze de neigingen van een penaltynemer van de tegenstander in kunnen zien. Robert Sanchez zou zaterdag een grote slok water nodig hebben om op de plaatsingskaarten van alle mogelijke Arsenal nemers te passen. Hoe kan de Chelsea doelman een gefundeerde gok maken op dezelfde manier als hij zou doen voor Lionel Messi – die de neiging heeft om veel van zijn recente strafschoppen in de rechter benedenhoek te schieten – als er een steekproef van een half dozijn is voor zelfs de meest frequente tegenstanders?
En dan, zelfs op individueel niveau, wat moet iemand anders doen met Saka’s penaltygrafiek dan een richting kiezen en hopen?
Voorlopig is de afwisseling in ieder geval goed voor Arsenal. Er is misschien niet genoeg ervaring met 12 penalty’s om te zeggen dat hun ad-hocaanpak werkt, maar gezien het feit dat er 11 zijn gescoord – op basis van hun xG-waarde zou je verwachten dat er negen of tien in zouden gaan – is het zeker niet nadelig voor de doelpuntenproductie van de Gunners. Ondertussen is het spreiden van het scoren wel waardevol, zoals Arteta al aangaf. Een coach die zoveel van zijn tijd doorbrengt met manisch geknutsel vanaf de zijlijn lijkt perfect voorbereid om op vertrouwen en goede energie te gaan als zijn team een van de meest waardevolle kansen in de sport krijgt.
“Het is een heel bijzonder moment, het heeft veel te maken met de wedstrijdsituatie en wat je hebt gedaan, hoe je je emotioneel en qua vertrouwen voelt,” zei hij. “Ik wil er niet te veel bij betrokken raken. Er is natuurlijk wel wat voorbereiding en bepaalde spelers die in aanmerking komen om die penalty te nemen, moeten de training doen. Dat is het enige wat ik van ze eis. Daarna is het hun beslissing.”
Die beslissing hoeft niet te gaan over wie de beste afmaker is. Er is zeker een argument dat als het spel je een kans van 79 procent op een doelpunt biedt, je een uit vorm zijnde Havertz niet vraagt om de tandheelkundige kwaliteiten van dit specifieke cadeau te observeren. Maar nogmaals, is er een betere gelegenheid om een speler de kans te geven op een eerste doelpunt voor de club of een kans om pijnlijke herinneringen weg te poetsen?
De strafschop is een van de meest waardevolle momenten in de sport. Maar al te vaak wordt het alleen gezien als een last, een moment van druk waarbij succes de basis is en de enige verrassing een mislukking kan zijn. Maar Arsenal benadert het anders. Dit team lijkt het te zien als een zeldzame kans, een kans die een positieve vonk kan zijn voor de club en geluk kan brengen waar het het hardst nodig is. Door de kans om penalty’s te nemen als positief te zien, en door deze zegen te verdelen over het hele team, lijkt Arsenal er meer uit te halen dan de meeste andere teams.