Arsenal’s Champions League onervarenheid komt naar voren in ontluisterend laat verlies bij Porto

Als er ooit een moment was dat de waarde van ervaring op het Europese podium bewees, dan was het wel toen Gabriel Martinelli in de 93e minuut opkeek en Martin Odegaard en Bukayo Saka in de ruimte zag aan de overkant van het veld. Vijf Porto spelers bewogen zich tussen de bal en zijn teamgenoten. Als je die pass goed geeft, keert Arsenal misschien wel met een doelpunt voorsprong terug naar Londen. Als je het fout doet, zal het Estadio do Dragao niet snel vergeten wat er toen gebeurde. Zoals hij woensdagavond zo vaak deed, maakte Otavio een veelbelovende aanval van de bezoekers onschadelijk.

Porto bevond zich plotseling in de aanval, een Arsenal-ploeg die niet optimaal kon verdedigen. Declan Rice, die de voorgaande 91 minuten zo indrukwekkend speelde met een gele kaart, was te langzaam om Galeno te bereiken. De Braziliaan miste misschien wel de twee makkelijkste kansen van de avond, maar hij maakte het goed met de meest uitdagende, door in de vierde minuut van de toegevoegde tijd de bal schitterend binnen te koppen bij de tweede paal van David Raya.

Dit was het jeugdmoment van Arsenal, een jonge ploeg waarvan velen hun eerste knock-outwedstrijd in de Champions League speelden en zich niet realiseerden dat het nog maar rust was in de wedstrijd, zoals het oude cliché luidt. Het is beter om de gelijkheid te bewaren voordat je ze weer op de grond krijgt. Het mag dan een nieuwe ervaring zijn voor Arsenal, maar dat was het niet voor Mikel Arteta, die ongetwijfeld flashbacks had naar negen jaar geleden, toen zijn teamgenoten een doelpunt in de blessuretijd om de achterstand op Monaco te halveren verspeelden door een gelijkmaker na te jagen en vervolgens een derde tegengoal te incasseren.

Dat betekende de doodsteek voor dat team. Het is moeilijk te geloven dat Arteta’s, die op hun feestelijke tegenslagen in de Premier League reageerden door de dodelijkste aanvallende kracht te worden, volgende maand niet hun weg terug naar de competitie zullen forceren. Hij lijkt net zo goed als iedereen te beseffen dat zijn team niet nog een keer zo slecht kan zijn.

“We misten dreiging,” zei de Arsenal-manager. “We misten veel meer dreiging, meer agressie (was nodig), vooral toen we de bal hadden in de laatste derde, vooral ook achterin, meer doelgerichtheid om hen te helpen. We zullen een paar dingen aanpassen om beter aan te vallen, vooral omdat we eerlijk gezegd helemaal geen (kansen) hebben weggegeven, maar we kunnen beter.”

Om te beginnen zou het kunnen gaan om de manier waarop het spel wordt geleid. Arteta zinspeelde op ontevredenheid over Serdar Gozubuyuk, merkte op dat wanneer set pieces het strafschopgebied in gingen “alles een vrije trap was”, maar hij ging nauwelijks tekeer over onrechtvaardigheden. Hoe kon hij ook? De Nederlandse scheidsrechter was misschien bijzonder pietluttig, maar hij was consequent in de 36 overtredingen die hij floot. Als er contact was, werd het spel gestopt. Vooral de Gunners leken hier de dupe van te worden, met 22 overtredingen de meeste in de Champions League sinds 8 december 2021. Een andere scheidsrechter had deze wedstrijd misschien anders gezien. Arsenal had het door de ogen van Gozubuyuk moeten zien. Porto deed dat zeker. Vanaf de 55e minuut begingen ze slechts twee overtredingen. De bezoekers maakten er 10. Ze hadden de gelegenheid niet door.

Veel van die overtredingen, rake klappen of marginale aanrakingen op een blauw-wit shirt zouden zijn weggewuifd in de Premier League, maar Engeland’s meest ervaren continentale spelers leren al snel dat de voorwaarden voor een wedstrijd radicaal kunnen verschillen op het continent. Arsenal zou zich gegriefd kunnen voelen omdat het officieuze officierschap Porto in de kaart speelde. Maar ja, wat hadden ze kunnen verwachten van een team dat leeft voor het trollen? Elk team met Pepe speelt net zo goed in de marge als hun tegenstanders en zoals ze al zo vaak hebben gedaan in de Dragao, sleepten ze hun tegenstanders mee in een modderige schermutseling.

Niet dat er niet genoeg te bewonderen viel aan de manier waarop ze het 64 procent balbezit van Arsenal afsloegen. Door het midden van het veld in te pakken werd de effectiviteit van de tandem Leandro Trossard-Kai Havertz teniet gedaan, terwijl Joao Mario en Wendell op de flanken meer dan stand hielden tegen Martinelli en Saka. Cruciaal was dat ten minste één van Alan Varela en Nico Gonzalez klaar stond om in te vallen in de achterste linie als een full back weg kwam. Zelfs de beste momenten van Arsenal leken de voorbode van nog meer verdedigende uitblinkers van de gastheren. Dus toen Martinelli de bal elegant wegdraaide naar Pepe, moet hij gedacht hebben dat hij snel op doel zou afstevenen. In plaats daarvan vloog Varela terug om het gevaar te bezweren nog voordat het tot een schot was gekomen.

Die combinatie van cynisme en uitblinken bracht Arsenal van de wijs. Martinelli gaf drie minuten na zijn vertrek passes naar waar Trossard zich zou kunnen bevinden. Jorginho, vermoedelijk geïntroduceerd om een koel hoofd toe te voegen aan de slotfase, laserde een pass in de ruimte tussen Rice en Saka.

Arsenal was slordig. Alles wat we weten over het team van Arteta wijst erop dat ze dat over drie weken niet meer zullen zijn. Ook Porto zal elke truc uit het boek proberen — en een paar die ze vinden in het afgeschermde gedeelte van de bibliotheek — om ze te irriteren, om het Emirates Stadium tegen hun tegenstanders op te zetten. Als het werkt, zullen deze jonge spelers er zeker van leren. Avonden als deze overkomen immers zelfs de knapste jonge talenten. In dit geval hebben Martinelli en zijn team tenminste de kans om de lessen toe te passen voordat het te laat is.