Chelsea door naar halve finale EFL Cup door broodnodige zege van Kieran Trippier voor Mauricio Pochettino

LONDEN — Als Kieran Trippier zijn kopbal niet zo spectaculair verkeerd had ingeschat, wat zou dan het gesprek zijn geweest rond Chelsea op woensdagochtend? Zich vastklampend aan een plaats in de bovenste helft met nog maar één realistische kans op Europese kwalificatie over, zou het gemopper over Mauricio Pochettino onvermijdelijk zijn geweest. Bij een club als deze is ademruimte vaak snel gevuld, maar nu de Blues door zijn naar de halve finale van de EFL Cup, is er iets meer reden voor optimisme aan de horizon.

Een vertoning die zo saai was dat het zelfs opmerkelijk was voor dit veelkoppige Chelsea team, hoeft niet voor grote problemen te zorgen. Er valt veel te leren, maar misschien is er meer tijd om die lessen in je op te nemen. Vanaf de openingstreffer van Callum Wilson in de 15e minuut tot het moment dat een onopvallende voorzet van Malo Gusto voor de voeten van Trippier stuiterde, zag Chelsea er niet uit als een ploeg die in staat was om de ijverige backline van Newcastle te testen, ongeacht het balbezit. Een stoet van aanvallend talent, waaronder debutant Christopher Nkunku, kwam in een tergend tempo nergens totdat de rechtsback van Newcastle, die tot een maand geleden nog zo betrouwbaar was, een kopbal verkeerd inschatte en teruglegde op Martin Dubravka en Mykhailo Mudryk de bal binnen prikte.

Een gelijkmaker in de toegevoegde tijd bracht hen naar een strafschoppenserie, waar Trippier Chelsea nog een plezier zou doen. Hij verlengde zijn ongewone reeks fouten door zijn strafschop ruim naast het doel van Djordje Petrovic te schieten. De voormalige doelman van de New England Revolution veerde goed naar links om Matt Ritchie af te stoppen en de Blues, die nog maar eens werkten, kwamen drie wedstrijden dichter bij de eerste trofee van het post-Romeinse Abramovich tijdperk.

Het winnen van een trofee die hij zo bespotte toen hij bij Tottenham zat, zou Pochettino tijd geven, iets wat hij blijkbaar nodig heeft om iets samenhangends te maken van het smorgasbord van aanvallend talent dat hij tot zijn beschikking heeft. Op hun hoogtepunt dit seizoen heeft Chelsea bewezen dat ze een echte test kunnen zijn voor de verdediging. Hun verwachte doelcijfers zijn de op twee na beste in de Premier League dit seizoen. Er is iets om mee te werken en een aanval die wel kansen maakt, maar niet omzet, zou alleen maar efficiënter moeten worden met Nkunku erbij.

Geduld, ooit een anathema in deze contreien, zou het wachtwoord moeten zijn op Stamford Bridge. Chelsea supporters zullen er veel van nodig hebben. Dit is nog steeds een team dat aan elkaar genaaid wordt, de naden zijn maar al te duidelijk in het aanvallende spel dat bestaat uit de juiste ideeën die in het verkeerde tempo worden uitgevoerd. Met de tijd zal dat veranderen, zoals Mudryk benadrukte in de roes van een doelpunt en een omgezette penalty waarvan Pochettino zal hopen dat die hem het zelfvertrouwen geeft dat hij zo vaak lijkt te missen.

“We gaan de goede kant op,” zei de Oekraïner. “We moeten gewoon vertrouwen hebben in het proces, de manager en elkaar. We bouwen aan een heel sterk team. Soms heb je tijd nodig om iets groots te creëren.”

Chelsea, dat geluk had dat de VAR niet in werking was om Moises Caicedo meer dan geel te geven voor een lompe tackle op Anthony Gordon, had hun momenten in balbezit in het begin, maar de gaten waren maar al te duidelijk toen Newcastle balbezit stal … of het op een presenteerblaadje kreeg aangereikt. Op een gevaarlijke plek op de rechterkant had Miguel Almiron tijd om Anthony Gordon te spotten aan de overkant van het veld. Ware het niet dat de nr. 10 van Newcastle hard uithaalde, dan was Axel Disasi niet op tijd geweest om het schot te blokkeren. De verdediging van Chelsea leefde gevaarlijk, maar de aanval leek de waarschuwingen niet te hebben opgemerkt.

Raheem Sterling was weinig meer dan een nieuwsgierige toeschouwer de volgende keer dat Newcastle het onderbevolkte strafschopgebied van Chelsea binnenviel. Niemand spande zich in om terug te komen toen Levi Colwill een pass op Moises Caicedo misplaatste. Misschien concludeerden ze dat er genoeg mensen waren om de eenzijdige counter van Callum Wilson op te vangen. Dat had wel gemoeten, maar de tackle van Thiago Silva miste zijn gebruikelijke autoriteit en toen de bal bij Benoit Badiashile belandde, kaatste zijn linkervoet van rechts af en kwam terecht op het pad van Wilson. Een buitenkansje gaf Chelsea een berg om te beklimmen tegen een ploeg die niets liever lijkt te doen dan een voorsprong verdedigen tegen een grote ploeg.

Chelsea daarentegen leek rijp om verscheurd te worden wanneer Newcastle brak. Badiashile, die sinds mei slechts vijf wedstrijden heeft gespeeld, leek niet op zijn gemak omringd door drie centrale backs. Het gebruik van Colwill in de breedte blijft merkwaardig, een natuurlijke middenvelder van wie Pochettino verwacht dat hij naar voren stuwt in plaats van in te vallen. Het was geen verrassing dat Malo Gusto hem in de rust verving, al had een mopperend Stamford Bridge-publiek misschien nog wel wat meer buitenspelers verwelkomd.

Waar Newcastle doelgericht speelde als de bal hun kant op kwam, vond Chelsea het veel moeilijker om in gevaarlijke zones te komen. Pochettino’s ploeg lijkt meer dan capabel om de bal door het middenveld te spelen, maar hun passeerpatronen in het laatste derde deel waren veel te hoefijzervormig. Er waren kloven tussen de voorwaartsen, van wie er maar weinig in staat leken om de verdediging van Newcastle zo te manipuleren dat ze ruimte moesten laten. Want hoe goed Newcastle ook verdedigde, er waren maar weinig tegenstanders die vragen stelden die zelfs een backline te boven gingen waarvan de helft in de rust was gewisseld. Als een voorzet van Sterling niet lukte, was er geen betrouwbare route naar het strafschopgebied. Hij was de grootste dreiging voor de Blues, hij knikte een poging naast de tweede paal en zag een ander schot op de lijn geblokt worden door Bruno Guimaraes.

Anderen hadden het ook beter kunnen doen. Nicolas Jackson draaide in de buurt, maar zijn schot draaide naast, een jammerlijke misser waarvoor een triljoen excuses nauwelijks een straf zouden zijn. Armando Broja, die in de eerste helft de zieke Enzo Fernandez verving, had zijn tegenaanval beter moeten timen toen hij buitenspel stond en over Martin Dubravka heen knalde. Voor een team dat balbezit domineerde, was het een vrij magere prestatie, het totaal van hun schoten waarschijnlijk minder waard dan een verwacht doelpunt.

Het doelpunt zat er waarschijnlijk niet aan te komen, maar die ene onhandige fout van Trippier diende als een herinnering aan al die wedstrijden eerder dit seizoen waarin Chelsea eruitzag als een team dat slechts een opleving in het afmaken verwijderd is van het bereiken van iets. Als dat zou gebeuren in de twee wedstrijden van de halve finale van volgende maand, dan zou Pochettino op korte afstand zijn van het zilverwerk dat buiten bereik leek sinds de verandering van eigenaar in deze streek.