Manchester United’s tijd om de reset-knop in te drukken is aangebroken na de erbarmelijke uitschakeling in de Champions League-groepsfase

Het is waarschijnlijk het beste dat Manchester United zijn niet geëindigd in de Europa League. Het heeft geen zin om de verlegenheid te verlengen of om de wederopbouw die nu moet komen uit te stellen.

Zonder de FA Cup-campagne die nog moet komen, zou je kunnen zeggen dat het seizoen van United eindigde met deze 1-0 nederlaag tegen Bayern München, waardoor ze voor het eerst in 18 jaar de Europese competitie voor Kerstmis verlieten. Tenzij er de komende weken iets radicaals verandert, zal de ploeg van Erik ten Hag eerder verder van de top vier verwijderd raken dan dichterbij. De man die aantrad met de waarschuwing aan rivalen dat “tijdperken tot een einde komen” zou niet klagen als het zijne als eerste zou eindigen. United zou nu toch moeten weten dat er een diepere schoonmaak nodig is.

Het zegt iets dat de vertoning van dinsdag misschien wel United’s beste van de competitie tot nu toe was. Ze vormden geen grote bedreiging voor Bayern München, dat in de tweede versnelling rondscharrelde en allang de eerste plaats in Groep A had bemachtigd. Zodra ze ook maar een beetje in de buurt kwamen van hun collectieve kwaliteit, legden ze hun gastheren het vuur aan de schenen, Harry Kane’s een elegante steekbal van Harry Kane die Kingsley Coman vond en in de 71e minuut de winnende treffer binnensloeg.

Toch had United zich deze keer niet te schande gemaakt. Er waren geen blunders van Andre Onana. Slechts een paar keer was Bayern in staat om door de ruimte te komen die theoretisch door een middenveld bezet zou moeten worden. Je zou de press van United niet verwarren met een zorgvuldig gechoreografeerde jacht, maar iedereen joeg tenminste met manische intensiteit achter de bal aan.

Er hing een sfeer van competentie. Als de spelers van ten Hag dat de afgelopen vijf wedstrijden hadden laten zien, zouden ze nog steeds Europees voetbal moeten spelen.

Toen de loting drie maanden geleden in Nyon werd verricht, kon United hun geluk nauwelijks geloven. Je kon het de supporters die hun plannen voor de ronde van 16 begonnen te maken nauwelijks kwalijk nemen. Ze hadden het team dat onderaan stond in Pot 3 en een tegenstander in Galatasaray die al vijf jaar geen wedstrijd in de competitie hadden gewonnen. Een vertegenwoordiger van de Premier League had op de staart van Bayern München naar de laatste 16 moeten cruisen.

Niet United, dat leek te geloven dat ze al waren uitgeschakeld voordat Kopenhagen de play-offs om de tweede plaats in Denemarken won. Dat resultaat betekende dat de Red Devils hun Europese reeks alleen hadden kunnen verlengen met een overwinning. De afgelopen maanden hebben Ten Hag precies geleerd wat er mis kan gaan als zijn ploeg dat resultaat najaagt. Hun Europese campagne is doorspekt met het soort basisfouten in de organisatie en individuele normen, waardoor ze nerveus zullen toekijken als Barcelona morgenavond naar Antwerpen afreist. Het laatste wat ze nodig hebben is een clean sheet van de Belgische kampioenen, wat zou betekenen dat Ten Hag’s ploeg het op één na slechtste defensieve record van het toernooi heeft.

Het had nog erger kunnen zijn als Leroy Sane niet pervers genoeg was geweest om nooit te schieten, tenzij hij er iets aan kon doen. Deze meer ijverige, georganiseerde United-ploeg stond nog steeds toe dat de nummer 10 van Bayern door het hart van hun laatste derde en in het strafschopgebied reed, waar hij aandrong op een ambitieuze omhaal naar Jamal Musiala. Een gepokte afwerking zou deze wedstrijd al lang voor het einde van de tweede helft hebben beëindigd.

Zelfs voordat Luke Shaw en Harry Maguire uit ging, waren er kloven voor de United back four. Musiala en Kane hadden maar al te vaak de ruimte om aan te raken en een pass te kiezen door het diepe blok. Als ze in de stemming waren geweest, had Bayern deze wedstrijd misschien wel opgeblazen.

United zag er nooit naar uit om te scoren. Manuel Neuer hoefde maar één redding te verrichten, een tamme afstandschot van Luke Shaw, terwijl Kim Min-Jae en Dayot Upamecano Rasmus Hojlund binnen handbereik. Zelfs Scott McTominay, de middenvelder wiens grote voordeel is dat hij schoten per bootlading krijgt, liet zijn enige opening liggen. Old Trafford slaakte de bekende kreet “aanvallen, aanvallen, aanvallen” toen het onheil dreigde. United heeft dat deze hele groepsfase al geprobeerd. Ze zijn erdoor uitgeschakeld.

Zelfs als Engeland een vijfde plek in de Champions League weet te bemachtigen – verre van gegarandeerd, aangezien United na Kerstmis de coëfficiënt niet kan aanvullen met punten – is het moeilijk om United voorlopig nog terug te zien in deze competitie. Ze zijn misschien niet weggegleden van de Europese plaatsen in de Premier League, maar elk team dat zo erbarmelijk kan spelen als dit team deed tegen Bournemouth zal dat vroeg of laat doen.

Het elftal van United moet tot op de fundamenten worden afgebroken. Op één na zijn alle backlinie en het middenveld 27 jaar of ouder. Deze club heeft genoeg van de meesten van hen gezien om te weten dat ze niet de kern gaan vormen van een ploeg die de titel gaat winnen. Een heldere beoordeling door de nieuwe eigenaren zal aantonen dat er honderden miljoenen zijn verspild aan veteranen van wie velen konden zien dat ze niet het ontbrekende stukje van een kampioen waren.

De oplossing voor een decennium van malaise ligt misschien niet in de huidige manager of in de paar jonkies die zo weinig te bieden hadden in deze wedstrijd. Wat nu duidelijk is — zoals het al enige tijd duidelijk had moeten zijn voor degenen die boven Ten Hag staan — is dat dit team alleen maar meer ellende op zijn supporters gaat stapelen.