Manchester United verlicht druk op Erik ten Hag als Scott McTominay Chelsea doubleert

De ene dag verban je journalisten van het trainingsveld, vecht je wanhopig om de PR-oorlog te winnen en je sceptici te overtuigen dat er een visie voor de toekomst is. De volgende dag sta je drie punten los van de Engelse en Europese kampioenen. Crisisclub? Dat is oud nieuws op Old Trafford. Blijf bij.

Ervaring zal Erik ten Hag vertellen dat het verhaal rond zijn veelzijdige ploeg binnen de kortste keren zal verschuiven. Er is misschien geen team in de Premier League dat zo goed in staat is om van de diepte van Newcastle United te stijgen naar de verkwikkende excessen van de 2-1 overwinning op Chelsea van woensdag. Ondanks alle inspanningen van deze manager om discipline op te brengen buiten het veld, is het verhaal van deze club na Sir Alex Ferguson het verhaal van een dramatische overdaad aan discipline op het veld. Er is geen minimumnorm waarop dit elftal van United kan vertrouwen. Maar als ze in de stemming zijn, kunnen ze ook zulke indrukwekkende prestaties leveren als vanavond.

Dit was de beste bevestiging van Ten Hag die zijn spelers konden geven. Alle korte momenten van uitmuntendheid en veelbelovende contouren die de manager de laatste tijd zag, waren veel zichtbaarder voor de rest van de wereld toen Chelsea, verstoken van energie en organisatie, er doorheen werd gejaagd. United had deze wedstrijd niet onder controle. Sterker nog, ze bivakkeerden een groot deel van de slotfase in hun eigen strafschopgebied, terwijl Reece James woeste voorzetten gaf. Misschien kunnen ze gewoon geen team zijn dat hun wil op het spel uitoefent.

Geen wonder, want hun middenveld bestond uit een balwinnaar met weinig progressieve kwaliteiten, een voorvoetse spelverdeler wiens veelvuldige uitvallen worden goedgemaakt door de kansen die hij creëert en, nou ja, wat Scott McTominay ook van zichzelf heeft gemaakt. Hier was een middenvelder die de wedstrijd eindigde met meer schoten dan passes naar voren, die net zo vaak balbezit terugwon als dat hij scoorde.

Mis Morning Footy van CBS Sports Golazo Network niet, nu in podcastvorm! Onze crew brengt je al het nieuws, uitzichten, hoogtepunten en gelach dat je nodig hebt om het mooie spel in elke uithoek van de wereld te volgen, elke maandag-vrijdag, het hele jaar door.

Dit is geen orthodox middenveldspel, maar het werkte perfect. McTominay heeft het instinct van een spits voor waar de ruimte in het strafschopgebied zou kunnen ontstaan. Hij eindigde de wedstrijd met twee klassieke doelpunten van een centrumspits, door de rebound van een geblokte inzet van Harry Maguire op te vangen en bij de achterste paal naar binnen te duiken na een uitstekende voorzet van Alejandro Garnacho. Zijn andere schoten hadden nog veel meer kunnen opleveren. Een dubbele redding van Robert Sanchez voorkwam dat hij van dichtbij kon inschieten, terwijl hij het beter had moeten doen na een zeldzaam slimme pass van Antony.

McTominay was niet de enige die onzorgvuldig afwerkte. United had hun 28 schoten en 4.26 verwachte doelpunten ruim voor het laatste fluitsignaal kunnen en moeten omzetten in een onaantastbare voorsprong. Bruno Fernandes’ miste een onnozele penalty in de negende minuut, maar die vroege fout focuste in ieder geval wat een dwalende geest kan zijn. Vanaf dat moment zwierf hij over het veld, altijd inventief maar nooit arrogant. Die strafschop werd voor Fernandes gewonnen door Antony, de zeldzame keer dat zijn aandringen om alleen met zijn linkervoet te spelen vruchten afwerpt. Verder liet de Braziliaan te veel goede momenten glippen.

Hetzelfde kon gezegd worden van United’s tegenstander. Voor een team dat geen visie leek te hebben over hoe het zou gaan scoren, kreeg Chelsea allerlei kansen om de achterhoede van Old Trafford te doorboren. Te veel daarvan kwamen bij Mykhailo Mudryk terecht, een speler wiens voeten 12 meter voor zijn verstand lijken te staan. Er worden te veel passes overgespeeld, te veel aanrakingen gaan zelfs zijn tempo te boven. De elegante precisie van Cole Palmer, toen hij vlak voor rust de gelijkmaker voorbij Andre Onana rolde, versterkt alleen maar het gevoel hoe ver Mudryk van het tempo verwijderd is.

Het helpt geen van de aanvallers dat zoveel achter hen niet synchroon loopt. Moises Caicedo en Enzo Fernandez lijken Conor Gallagher naast zich nodig te hebben om echt uit te blinken. Mauricio Pochettino lijkt niet zeker te weten wat zijn beste achterhoede is. Wat het ook is, Marc Cucurella is toch zeker niet zijn rechtsback? Deze Chelsea-ploeg kon de chaos alleen maar vergroten. Daarmee speelden ze United in de kaart.

Je zou United niet verwarren met een ploeg die aan het einde van het seizoen zo dicht bij Manchester City staat als nu. Maar het was misschien wel het beste wat dit ontembare team kan zijn. De energie waarmee Marcus Rashford, die na de nederlaag tegen Newcastle naar de bank was gezakt, de Chelsea-middenvelders lastigviel, heeft een andere waarde dan de constante controle van de ploegen boven United. Je doet niet mee om de titel in de Premier League als je deze elementaire woede probeert te beheersen. Misschien eindig je niet eens in de top vier.

Maar in de zeldzame gevallen dat het allemaal klikt, kan het echt ontzettend leuk zijn. Dat is wat United woensdag leverde op Old Trafford, precies op het moment dat Ten Hag het het hardst nodig had.