West Ham bedwelmt Tottenham en Ange Postecoglu’s ploeg lijdt vierde nederlaag in laatste vijf Premier League-wedstrijden

LONDEN — Gezien de hoop die Ange Postecoglu heeft gewekt in zijn eerste maanden in het Engelse voetbal, kan een reeks van één punt uit vijf Premier League-wedstrijden aanvoelen als een mokerslag voor Tottenham. Dat hoeft niet zo te zijn. In een opzwepende start bij de nederlaag tegen West Ham kon je jezelf ervan overtuigen dat deze manager geweldige dingen kan bereiken, ongeacht de selectie waaruit hij moet kiezen.

Dat kan natuurlijk niet het geval zijn. Soms kunnen deze spelers de besten van de competitie een bloedneus bezorgen. Bij andere gelegenheden kunnen alle opbouw en controle zich vertalen in heel weinig aan de ene kant en een echt geval van voetballen, zoals donderdag gebeurde toen de bezoekers een achterstand in de eerste helft ongedaan maakten met verbijsterende doelpunten van Jarrod Bowen en James Ward-Prowse. Tottenham kwam op de juiste plekken, maar zonder de sluwheid van James Maddison, laat staan de meedogenloze efficiëntie van Harry Kane, bleek dit controle zonder scherpte.

Dat werd pas duidelijk na het een-tweetje van sukkelstoten. Het leek erop dat Tottenham zo verkwistend kon zijn als hun hartje begeerde, zo gewoon waren hun tegenstanders. 45 minuten lang leek dit de meest brute 1-0 afstraffing te worden. Je kon jezelf er bijna van overtuigen dat je was teruggevoerd naar de geboorte van het voetbal, waarbij het ene team het andere totaal te slim af was door het radicale concept van het schoppen van de bal naar een teamgenoot. Na negen minuten had iedereen in een Tottenham-shirt zes passes voltooid. West Ham, dat de rol van het nationale elftal van Engeland speelde, had er samen drie voltooid.

Pas in de 20e minuut, toen Kurt Zouma een doeltrap kort voorlangs kopte en Lukasz Fabianski de bal…, had elke bezoekende speler een pass voltooid. Zelfs de keren dat ze wel een medespeler uitkozen, waren gevaarlijk. Lucas Paqueta hield wanhopig de hoef van zijn keeper tegen, maar zette Dejan Kulusevski vrij aan de rechterkant.

Cristian Romero bracht Spurs in de negende minuut op voorsprong door hoog op te komen bij een corner van Pedro Porro. De sluizen van West Ham kraken. Tottenham zette echter niet de nodige druk. Zeker, er stonden rijen dik net buiten het gebied van de tegenstander, maar doordat de bezoekende achterlinie niet echt geweldig verdedigde, werd Fabianski nooit echt op de proef gesteld. Een volley van Giovani Lo Celso recht op de Pool af, een lage voorzet geblokt door Zouma, een kopbal van dichtbij van Richarlison naast het doel toen Spurs op achterstand kwamen. Heung-min Son kwam niet verder dan zijn schot in de 16e minuut; met de enige topspits van Spurs buiten spel werd de druk nooit ondraaglijk.

Als de kloven in het midden van de West Ham achterlinie waren opgevuld door Kane of misschien zelfs Maddison in de eerste helft, dan had dit een heel andere wedstrijd kunnen worden. In plaats daarvan was het Brennan Johnson die deze ruimtes aanviel. Een harde beoordeling van de man van 47 miljoen pond zou suggereren dat West Ham bereid was om hem die kansen te laten krijgen. Niets wat hij deed zou iemand van die overtuiging kunnen weerleggen.

Zonder veel scherpte, vertaalde Spurs al dat gebied zelden in iets bijzonder opmerkelijks. De 23 schoten vielen alleen op door het grote aantal schoten van geringe waarde, een teken dat de aanvallen maar al te vaak opraken. In zulke omstandigheden is elk team kwetsbaar voor de vrolijke willekeur van een laag scorende sport. En geen enkel team lijkt ooit zo vatbaar voor die verbijsterende momenten als Tottenham, of hun manager nu een meedogenloze pragmaticus of een romantische doe-het-zelver is.

West Ham mag dan wel verbeterd zijn na de rust – het zou een hele prestatie zijn geweest om dat niet te doen – maar er was niets aan hun spel dat erop wees dat de gelijkmaker snel dichterbij kwam. Toen maakte Mohamed Kudus een einde aan een zeldzame counter met een punter die eerst op Romero en daarna op Ben Davies afketste. Bowen leek net zo verbaasd als iedereen in Noord-Londen toen de bal voor zijn voeten belandde. Even had hij door waar hij was en toen schoot hij over Gugliemo Vicario heen, zijn 50e doelpunt voor de Hammers.

Spurs kreeg kansen om op gelijke hoogte te komen, maar door het vertrek van Lo Celso hadden ze geen vonk meer in de centrale ruimtes. Te vaak hamerden de gastheren vanaf dat moment voorzetten het strafschopgebied in, precies wat Zouma en Nayef Aguerd wilden. Terwijl de verdediging van West Ham in het ritme kwam, werd Tottenham nerveus. Spelers zullen altijd zeggen dat ze zich totaal niet bewust zijn van statistische eigenaardigheden, maar Destiny Udogie’s schichtige terugspeelpass was die van een man die weet dat zijn ploeg in de laatste vier wedstrijden met 1-0 voor had gestaan en er geen een had gewonnen.

Een veeg meer en hij zou veilig zijn geweest. In plaats daarvan voelde Vicario zich gedwongen om uit te halen en versloeg Bowen de bal, maar gleed de bal alleen maar in het pad van Ward-Prowse. Zijn eerste poging voor open doel ketste af op de paal; Romero had daar niet op gerekend, waardoor de man van West Ham een vrij baan had om de rebound binnen te tikken.

Geschokt kwamen Spurs nooit in de buurt van de gelijkmaker. Een maand geleden stonden ze nog bovenaan in de Premier League, nu zijn ze negen punten van de top verwijderd. Aan de andere kant was de eerste van die omstandigheden abnormaal. Tottenham weet wat ze willen doen. Ze hebben alleen te weinig kwaliteit om het goed genoeg uit te voeren.